پازل زیبای اندیشه دینی

ذکر عملی یعنی ترک معصیت و انجام واجبات . اولین گام در ترک معصیت، قبول توحید است. طوری که فکر انسان نسبت به خدا معصیت آلوده نباشد.به این معنی که در مورد خدا اشتباه فکر کند، برای خدا جسم و شکل در نظر بگیرد، نگاه درستی به خدا ندارد چراکه زبانش با قلبش یکی نیست و آنچه را به زبان می آورد قلبا به آن معتقد نیست؛ اینها معصیت فکری است. یا برای خدا شریک قائل می شود، یا خداوند تبارک و تعالی را به چیزی تشبیه می کند؛ این یعنی ذکر معصیت در اعتقادات یک فرد. انسان می بایست توحید قرآنی داشته باشد.در مورد پیامبر و امام و معاد هم این مصادیق صدق می کند. و به طور کلی شک و تردید و نا امیدی در اعتقادات نباید راه پیدا کند . مثلا نا امیدی از رحمت خدا ترک ذکر است و چنین فردی بخشش خدا را کوچک شمرده است و نگاه درستی نداشته است. ذکر یعنی نگاه درست،مشاهده ی حقیقت.پس هر چه ذکر قوی تر شود، مشاهده هم حقیقی تر و دقیق تر می شود .

اگر کسی معصیت را ترک کند، خود ذکر عملی است. هیچ چیز به اندازه ی ترک معصیت سازندگی ندارد. همه ی عبادات و اذکار برای این است که وقتی انسان با کاری روبرو شد، درست عمل کند. اگر درست عمل نشود، به وظیفه عمل نشده لذا ذکری هم انجام نشده است.

رسول اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند:هر کس خدای عز وجل را اطاعت کند، ذکر خدا را کرده،حتی اگر ذکرش (نماز و روزه و قرائت قرآن و…) کم باشد.

استاد محمد شجاعی/بحث یاد خدا